Ο δρόμος πριν πεζοδρομηθεί.
Λίγο πιο κάτω καταλήγει στην λεωφόρο Αρδηττού.
Σήμερα η εικόνα της οδού είναι εμφανώς σε πολύ καλύτερη κατάσταση, καθώς έχει πλέον πεζοδρομηθεί και είναι γεμάτη δέντρα.
Στο βάθος διακρίνεται το 'Ζάππειο Μέγαρο'.
Η 1η φωτογραφία από:
vintage-files.blogspot.com
Φωτογράφος: Jan Willemsen
Ανάλυση 563 x 781
(πατήστε στην φωτογραφία να ανοίξει)
Σήμερα (ενδεικτικές φωτογραφίες)
Όλες οι νέες φωτογραφίες και το παρακάτω κείμενο είναι από: Protothema.gr
Ανάμεσα στις μικρές ιστορίες που κρύβει η περιοχή, στο πλάι του λόφου του Αρδηττού και μόλις περνάς το πασίγνωστο καφέ «Οντεόν», αποκαλύπτεται ο πεζόδρομος του Νικηφόρου Θεοτόκη. Ένας μικρός, στενός πεζόδρομος, ανάμεσα σε σπίτια της παλιάς Αθήνας, που συνδέει την περιοχή του Μετς με την Αρδηττού και σε φέρνει μια ανάσα από το Καλλιμάρμαρο και τον Εθνικό Κήπο.
Η πάνω πλευρά του στενού
Δεκάδες άνθρωποι της περιοχής στρίβουν περπατώντας τη Μάρκου Μουσούρου για να μπουν σε αυτό το ξεχωριστό δρομάκι με τα καταπράσινα φυτά, τα ψηλά αρχοντικά με πυκνές φυλλωσιές και τα πολλά ακόμα αρχιτεκτονικά «διαμάντια». Ανάμεσα σε λευκά, βιολετί, μωβ και σομόν χρώματα ταξιδεύεις σε μια άλλη εποχή.
Η πάνω πλευρά του στενού
Tο Μετς απέκτησε το προσωνύμιο «Μονμάρτη της Αθήνας» όχι άδικα. Όπως στη συνοικία του Παρισιού έτσι και στο Μετς ζωγράφοι, αρχιτέκτονες, διανοούμενοι, γλύπτες και κάθε λογής καλλιτέχνες βρήκαν το φυσικό τους καταφύγιο. Και ο πεζόδρομος του Νικηφόρου Θεοτόκη, είναι ίσως το καλύτερο καταφύγιο.
Σε κάθε περίπτωση, το Mετς είναι ένας τόπος με ιστορία και ταυτότητα, που εμφανίζει στον οικιστικό ιστό και τα κτίριά του, τις διαφορετικές εποχές δημιουργίας του. Προβάλλει μάλιστα ένα ανθολόγιο της νεοελληνικής αρχιτεκτονικής, μέσα από τον σχεδιασμό επώνυμων αρχιτεκτόνων, όπως ο Αρης Κωνσταντινίδης, ο Γιάννης Τσιώμης και ο Βαγγέλης Στυλιανίδης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου